أَفَت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَفَت (به فتح الف و فاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
ضرر و
فساد و مانند آن می‌باشد.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ها و کلمات خود، از این واژه در خصوص
مقدّرات الهی و ... استفاده نموده است.
أَفَت (به فتح الف و فاء) به معنای ضرر و فساد و ... است.
چنان‌که در لغت آمده است:
«
الآفَةُ: اَلعاهَة اَو عَرض مُفسد لِما اَصابَه.»
حرف دوّم این کلمه «واو» است، لذا گفته می‌شود: «
اَفَه اَوفََا.»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن حضرت (علیه‌السلام) در خصوص تقدیر الهی چنین می‌فرماید:
«يَغْلِبُ الْمِقْدارُ عَلَى التَّقْديرِ حَتَّى تَكونَ الاْفَةُ في التَّدْبيرِ.» «تقدیر الهی چنان بر مقیاس و اندازه‌گیری و حساب
انسان غالب است؛ تا جایی که ضرر در تدبیر می‌شود.»
انسان فکر می‌کند که به مقصود برسد، لکن می‌بیند به ضرر منجّر شد.»
جمع آفت: آفات است چنان‌که امام (علیه‌السلام) در نامه
شریح فرموده‌اند:
«وَ تَجْمَعُ هذِهِ الدّارَ حُدودٌ أَرْبَعَةٌ: الْحَدُّ الاَْوَّلُ يَنْتَهي إِلَى دَواعي الافاتِ.» «اين خانه به چهار حد منتهى مى‌گردد: يک حدّ آن به آفات و بلاها مى‌خورد.»
لفظ آفت و آفات
جمعا شش بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اَفَت»، ص۱۰۰.
