أَحْصُوا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَحْصُوا: (وَ اَحْصُوا الْعِدَّةَ)«اَحْصُوا» از مادّه
«احصاء» به معنای شمارش است و در اصل از
«حصی» به معنای
«ریگ» گرفته شده است؛
زیرا بسیاری از مردم در زمان‌های قدیم که به خواندن و
نوشتن آشنا نبودند،
حساب موضوعات مختلف را با ریگ‌ها نگه می‌داشتند.
(يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاء فَطَلِّقُوهُنَّ لِعِدَّتِهِنَّ وَأَحْصُوا الْعِدَّةَ وَاتَّقُوا اللَّهَ رَبَّكُمْ لَا تُخْرِجُوهُنَّ مِن بُيُوتِهِنَّ وَلَا يَخْرُجْنَ إِلَّا أَن يَأْتِينَ بِفَاحِشَةٍ مُّبَيِّنَةٍ وَتِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ وَمَن يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ لَا تَدْرِي لَعَلَّ اللَّهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذَلِكَ أَمْرًا) (اى
پیامبر! هر زمان خواستيد زنان را
طلاق دهيد، در زمان
عدّه،
[در زمانى كه از عادت ماهانه پاك شده و با آنها نزديكى نكرده باشيد
]، آنها را طلاق گوييد و حساب عدّه را نگه داريد؛ و از مخالفت فرمان خدايى كه پروردگار شماست بپرهيزيد؛ نه شما آنها را از خانه‌هايشان بيرون كنيد و نه آنها در دوران عدّه بيرون روند، مگر آن‌كه كار زشت آشكارى انجام دهند؛ اين حدود و مرزهاى خداست، و هركس از
حدود الهی تجاوز كند به خويشتن
ستم كرده؛ تو نمى‌دانى شايد
خداوند بعد از اين، وضع تازه‌اى براى اصلاح فراهم كند).
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: عده عبارت از اين است كه زن در آن مدت از
ازدواج جديد، خوددارى كند، تا آن مدت كه
شرع معين كرده تمام شود، و مراد از طلاق دادن براى عده طلاق دادن براى زمان عده است، به طورى كه زمان عده را از روز وقوع طلاق حساب كنند، و اين بدين صورت مى‌شود كه طلاق در طهرى واقع شود كه در آن
طهر عمل جنسی انجام نشده باشد، از آن تاريخ حساب عده را نگه مى‌دارد تا سه بار
حیض ديدن و پاك شدن، كه بعد از آن مى‌تواند
شوهر كند.
(وَ أَحْصُوا الْعِدَّةَ) يعنى عدد حيض‌ها و پاك شدن‌ها را كه معيار عده است بشماريد و حسابش را داشته باشيد و منظور از اين دستور نگه دارى زن است، چون زن در اين مدت حق
نفقه و سكنى را دارد، و همسرش بايد مخارجش را بدهد، و نمى‌تواند از خانه بيرونش كند، البته حقى هم شوهر به او دارد، و آن اين است كه مى‌تواند به طلاق خود رجوع نموده، زندگى با او را از سر گيرد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «أَحْصُوا»، ص۲۷.
