أَحَد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَحَد (به فتح الف و حاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای یکی و یک نفر است.
أَحَد به معنای یکی و یک نفر است.
در اصل (وحد) با واو است و داراى دو استعمال می‌باشد:
• يكى آن كه اسم استعمال مي‌شود در اين صورت به معنى يكى و يک نفر است.
• استعمال دوّم آن است که
وصف باشد به معنی یکتا و بی‌همتا و در این استعمال فقط به
ذات باری تعالی اطلاق می‌شود .
به مواردی از
أَحَد که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(اِذا حَضَرَ اَحَدَکُمُ الْمَوْتُ) «آن‌گاه که
مرگ یکی از شما رسید.»
مثل
(وَ ما هُمْ بِضارِّینَ بِهِ مِنْ اَحَدٍ اِلَّا بِاِذْنِ اللَّهِ) «به هیچ کس جز به
اذن خدا به واسطه آن
سحر ضرر نمی‌زنند.»
مثل
(هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنا اِلَّا اِحْدَی الْحُسْنَیَیْنِ) (آيا درباره ما، جز يكى از دو نيكى را انتظار داريد؟!)
مؤنّث
احد،
احْدَی است. و در
قرآن به ضمائر، کم کما، هم، هما، هنّ و نا و نیز به اسم ظاهر اضافه شده و هم مقطوع از اضافه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «احد»، ج۱، ص۳۳.
