هدایت با وحی (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
از ابزارهای
هدایت که در
آیات قرآن به آن اشاره شده، وحی است.
وحی،
وسيله‌اى براى هدايت بشر:
۱. «قُل لا اجِدُ فى ما اوحِىَ الَىَّ مُحَرَّمًا عَلى طاعِمٍ يَطعَمُهُ الّا ان يَكونَ مَيتَةً او دَمًا مَسفوحًا او لَحمَ خِنزيرٍ فَانَّهُ رِجسٌ او فِسقًا اهِلَّ لِغَيرِ اللَّهِ بِهِ فَمَنِ اضطُرَّ غَيرَ بَاغٍ ولا عَادٍ فَانَّ رَبَّكَ غَفورٌ رَحيم • قُل فَلِلَّهِ الحُجَّةُ البلِغَةُ فَلَو شاءَ لَهَدكُم اجمَعين؛
بگو: در آنچه بر من وحى شده، هيچ طعامى را براى خورندگان،
حرام نمى‌يابم؛ بجز اين‌كه
مردار باشد، يا
خونی كه از بدن حيوان بيرون ريخته، يا گوشت
خوک- كه اينها همه پليدند- يا حيوانى كه به گناه، هنگام
ذبح نام غير خدا (نام
بتها) بر آن برده شده است. امّا كسى كه ناچار از خوردن اين محرمات شود، در صورتى كه ستمكار و متجاوز نباشد، (گناهى بر او نيست)؛ زيرا پروردگارت، آمرزنده و مهربان است. بگو: دليل رسا براى خداست (دليلى كه براى هيچ كس بهانه‌اى باقى نمى‌گذارد). و اگر او مى‌خواست، همه شما را به اجبار هدايت مى‌كرد. (ولى هدايت اجبارى بى‌ثمر است.)»
۲. «واذا لَم تَأتِهِم بِايَةٍ قالوا لَولَا اجتَبَيتَها قُل انَّما اتَّبِعُ ما يوحى الَىَّ مِن رَبّى هذا بَصارُ مِن رَبّكُم وهُدًى ورَحمَةٌ لِقَومٍ يُؤمِنون؛
هنگامى كه در نزول وحى تأخير افتد، و آيه‌اى براى آنان نياورى، مى‌گويند: چرا از پيش خود، آيه‌اى انتخاب نكردى؟! بگو: من تنها از چيزى پيروى مى‌كنم كه از سوى پروردگارم بر من وحى مى‌شود؛ اين
آيات وسيله‌هاى
بصیرت از جانب پروردگارتان، و مايه هدايت و رحمت است براى گروهى كه
ایمان مى‌آورند.»
۳. «فَأتياهُ فَقولا انّا رَسولا رَبّكَ فَارسِل مَعَنا بَنى اسرءيلَ ولاتُعَذّبهُم قَد جِئنكَ بِايَةٍ مِن رَبّكَ والسَّلمُ عَلى مَنِ اتَّبَعَ الهُدى • انّا قَد اوحِىَ الَينا انَّ العَذابَ عَلى مَن كَذَّبَ وتَوَلّى؛
به سراغ او برويد و بگوييد: ما فرستادگان پروردگار توييم؛
بنی‌اسرائیل را با ما بفرست؛ و آنان را
شکنجه و
آزار مكن؛ ما با نشانه و معجزه روشنى از سوى پروردگارت به سوى تو آمده‌ايم؛ و درود بر آن كس كه از هدايت پيروى كند! به ما وحى شده كه مجازات الهى بر كسى است كه
آيات او را
تکذیب كند و سرپيچى نمايد.»
۴. «وجَعَلنهُم امَّةً يَهدونَ بِامرِنا واوحَينا الَيهِم فِعلَ الخَيرتِ واقامَ الصَّلوةِ وايتاءَ الزَّكوةِ وكانوا لَنا عبِدين؛
و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما، مردم را هدايت مى‌كردند؛ و انجام كارهاى نيك و برپاداشتن
نماز و اداى
زکات را به آنها وحى كرديم؛ و تنها ما را
عبادت مى‌كردند.»
۵. «قُل ... وانِ اهتَدَيتُ فَبِما يوحى الَىَّ رَبّى انَّهُ ...؛
بگو: ... و اگر هدايت يابم،
بوسيله آنچه پروردگارم به من وحى مى‌كند مى‌باشد....»
۶. «ان هِىَ الّا اسماءٌ سَمَّيتُموها ... ان يَتَّبِعونَ الّا الظَّنَّ وما تَهوَى الانفُسُ ولَقَد جاءَهُم مِن رَبّهِمُ الهُدى؛
اينها فقط نامهايى است كه بر آنها گذاشته‌ايد (نامهايى بى‌محتوا و اسمهايى بى‌مسمّا)، ... آنان فقط از گمانهاى بى‌اساس و
هوای نفس پيروى مى‌كنند در حالى كه هدايت از سوى پروردگارشان براى آنها آمده است.»
۷. «قُل اوحِىَ الَىَّ انَّهُ استَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الجِنّ فَقالوا انّا سَمِعنا قُرءانًا عَجَبا • يَهدى الَى الرُّشدِ فَامَنّا بِهِ ولَن نُشرِكَ بِرَبّنا احَدا؛
بگو: به من وحى شده است كه جمعى از
جنّ به سخنانم گوش فرا داده‌اند، سپس گفته‌اند: ما قرآن عجيبى شنيده‌ايم، كه به راه راست هدايت مى‌كند، پس ما به آن ايمان آورده‌ايم و هرگز كسى را همتاى پروردگارمان قرار نمى‌دهيم.»
ابزار هدایت (قرآن).
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳۳، ص۵۷، برگرفته از مقاله «ابزار هدایت (وحی)».
