حضرت ابراهیم علیه‌السّلام دومین پیامبر اولواالعزم، نیای بزرگ عرب از طریق پسرش اسماعیل و نیای بنی اسرائیل از طریق پسر دیگرش اسحاق، پدر پیامبران ادیان توحیدی اسلام ، یهودیت و مسیحیت
درباره زمان تولد حضرت ابراهیم علیه‌السّلام هیچ سندی به دست نیامده است که تاریخ دقیق یا نسبتا دقیقی ارائه دهد؛ ولی با توجه به کشفیات باستانشناسی و از طریق بررسی تطبیقی تاریخ‌ها، سده بیستم پیش از میلاد به عنوان تاریخ ولادت ایشان پذیرفته شده است.
درباره محل تولد وی هم اختلاف بسیاری است؛ بنا بر عهد عتیق، آن حضرت در «اور» کلدانیان متولد شد؛ ولی بسیاری از منابع اسلامی، شهر «کوثی» را زادگاه ایشان معرفی کرده‌اند که خرابه‌های آن امروزه به نام «تل ابراهیم» مشهور است. براساس منابع تاریخی، آن حضرت در شهر اور می‌زیست که سال‌ها پیش از حضرت ابراهیم علیه‌السّلام تا پیش از هجوم عیلامی‌ها در اواسط سده بیستم قبل از میلاد در اوج قدرت و شهرت بود و حلقه ارتباطی در مسیر تجارتی شرق و غرب به شمار می‌رفت. سپس به حران کوچ کرد و از آن جا عازم کنعان شد و در آن جا به سبب خوش رفتاری با مردم، مورد احترام همگان قرار گرفت. وی پس از بروز خشکسالی به مصر رفت و دوباره به کنعان بازگشت و ساکن فلسطین شد. در آیات مختلف قرآن کریم از حضرت ابراهیم علیه‌السّلام به عنوان فردی مصلح و موحد یاد و اندیشه دینی و اجتماعی او در مقابله با شرک غالب بر جامعه آن روز، باز نموده شده است.
فشرده نگاه قرآن کریم به سرگذشت حضرت ابراهیم علیه‌السّلام چنین است: کشمکش میان او و آزر عموی آن حضرت (یا پدرش به اعتقاد اهل سنت ) بر سر بت پرستی؛ مشاهده ملکوت آسمان‌ها؛ آگاهی از کیفیت زنده شدن مردگان؛ محاجه با قوم بر سر پرستش ستاره زهره؛ ماه و خورشید و هدایت آن‌ها به توحید
