ظَمَأ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ظَمَأ (به فتح ظاء و میم) از
واژگان قرآن کریم به معنای
عطش است.
ضَمآن (به فتح ضاد) به معنای
عطشان است.
در سه آیه از
قرآن کریم این کلمه به کار رفته است.
از مشتقات این کلمه
تَظْمَؤُا (به فتح تاء، سکون ظاء و فتح میم) در
قرآن مجید آمده است.
ظَمَأ به معنای
عطش و
ضمآن به معنای
عطشان است.
در
النهایه ظماء را شدت
عطش گفته است.
اقرب الموارد نسبت آن را به قول می‌دهد.
راغب اصفهانی گوید: ظِماء (به کسر ظاء) فاصله میان دو آب دادن است و ظَماء (به فتح ظاء)
عطشی است که از آن مدت به وجود آید.
از النهایه و غیره روشن می‌شود که مراد فاصله دو آب دادن
شتر است.
به مواردی از
ظَمَأ که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(ذلِکَ بِاَنَّهُمْ لا یُصِیبُهُمْ ظَمَاٌ وَ لا نَصَبٌ) «این برای آن است که
عطشی و رنجی به آن‌ها نمی‌رسد.»
(کَسَرابٍ بِقِیعَةٍ یَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ ماءً) «مانند سرابی در بیابان که تشنه آن را آب پندارد.»
(وَ اَنَّکَ لا تَظْمَؤُا فِیها وَ لا تَضْحی) «تو در آن نه تشنه شوی و نه از حرارت رنج بری.»
در قرآن کریم در سه مورد از این کلمه به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ظَمَأ»، ج۴، ص۲۷۳.
