صخر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَخْر (به فتح صاد و سکون خاء) از واژگان به کار رفته در
قرآن کریم، به معنای سنگ سخت است.
[ویرایش]
صَخْر به معنای سنگ سخت است.
در
اقرب الموارد بزرگی را نیز قید می‌کند.
واحد آن
صخره است.
[ویرایش]
(وَ ثَمُودَ الَّذِینَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْواد) (
قوم ثمود که سنگ‌ها را در وادی بریدند و تراشیدند) مثل
(وَ کانُوا یَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُیُوتاً آمِنِینَ) (در دل كوه‌ها خانه‌هايى مى‌تراشيدند كه در آن در امنيت بودند.)
(اَ رَاَیْتَ اِذْ اَوَیْنا اِلَی الصَّخْرَةِ فَاِنِّی نَسِیتُ الْحُوتَ) (به خاطر دارى هنگامى كه ما براى استراحت به كنار آن صخره پناه برديم، من در آن‌جا فراموش كردم جريان ماهى را بازگو كنم...)
مراد از الصخره سنگ معهود است. ایضا آن در
آیه ۱۶ لقمان آمده است.
(يَا بُنَيَّ إِنَّهَا إِن تَكُ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِّنْ خَرْدَلٍ فَتَكُن فِي صَخْرَةٍ أَوْ فِي السَّمَاوَاتِ أَوْ فِي الْأَرْضِ) (پسرم! اگر به اندازه سنگينى دانه خردلى كار نيک يا بد باشد، و در دل سنگى يا در گوشه‌اى از آسمان‌ها و
زمین قرار گيرد،...)
[ویرایش]
این لفظ فقط در سه مورد فوق در قرآن به کار رفته است.
[ویرایش]
[ویرایش]
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صخر»، ج۴، ص۱۱۱.
