سَوّی (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَوّی: (الَّذی خَلَقَ فَسَوّی) «سَوّی» از مادّه «
تسویه» به معنای نظام بخشیدن و مرتب نمودن است
و مفهوم گسترده‌ای دارد که تمام نظامات جهان را شامل می‌شود، اعم از نظاماتی که بر منظومه‌ها و کواکب آسمان حاکم است و یا آنچه بر مخلوقات زمینی، مخصوصاً
انسان از نظر جسم و جان و این که بعضی از
مفسران آن را تنها به نظامِ خاصِ دست و پا و چشم‌های انسان و یا راست قامت بودن او تفسیر کرده‌اند، در حقیقت بیان مصداق محدودی از این مفهوم وسیع است.
(الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّی) (و تو چه می‌دانی کوبنده شب چیست؟)
خلقت هر چیزی به معنای گردآوری اجزای آن است و تسویه‌اش به معنای روی هم نهادن آن اجزا به نحوی است که هر جزئی در جایی قرار گیرد که جایی بهتر از آن برایش تصور نشود و علاوه بر آن جایی قرار گیرد که اثر مطلوب را از هر جای دیگری بهتر بدهد، مثلاً در مورد انسان چشم را در جایی و گوش را در جایی و هر عضو دیگر را در جایی قرار دهد که بهتر از آن تصور نشود و حقش ادا شود و این دو کلمه یعنی خلقت و تسویه هر چند در
آیه شریفه مطلق آمده، لیکن تنها شامل مخلوقاتی می‌شود که یا در آن ترکیب باشد و یا شایبه‌ای از ترکیب داشته باشد و آیه مورد بحث تا چهار آیه بعد در مقام توصیف تدبیر الهی است و این خود برهانی است بر
ربوبیت مطلقه او.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «سَوّی»، ص۳۰۴.
