سَفْع (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سَفْع (به فتح سین و سکون فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای گرفتن است. این واژه فقط یکبار در
آیه ۱۵ سوره علق آمده است.
سَفْع به معنای گرفتن است. در
صحاح گويد «
سَفَعَتْ بِنَاصِيَتِهِ» يعنى
پیشانی او را گرفت.
(كَلَّا لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ) «نه چنين است اگر بس نكند حتما حتما از موى پيشانى او می‌گيريم.»
در
مجمع گويد:
ناصیه موى جلوى سر است به علّت متصل شدن به سر ناصيه گفته شده كه ناصى يناصى به معنى چسبيدن است.
«
لَنَسْفَعاً» دو تأكيد دارد يكى لام، ديگرى نون تأكيد خفيفه. در
کشاف گويد: با نون تأكيد ثقيله نيز خوانده شده و
ابن مسعود «
لَأَسْفَعاً» متكلم وحده خوانده است.
طبرسی و
زمخشری گويد:
سفع به معنى گرفتن و محكم كشيدن است و در
قرآن با الف نوشته شده تا حكم وقف بر الف داشته باشد. و لام آن عهد و عوض از مضاف اليه است.
اين كلمه در
قرآن فقط يک بار آمده است.
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «سفع»، ج۳، ص۲۷۵.
