حَذَر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَذَر (به فتح حاء و ذال) و
حِذْر (به کسر حاء و سکون ذال) از
واژگان نهج البلاغه به معنای پرهیز است.
تَحْذير (به فتح تاء و سکون حاء) به معنی وادار كردن به پرهيز و احتراز است.
از اين ماده به طور وفور در «
نهج البلاغه» آمده است.
حَذَر (بر وزن شَرَف) و
حَذْر (بر ون علم) به معنای پرهیز آمده است.
راغب آن را احتراز از شى‌ء مخوف گفته است.
تَحْذير به معنی وادار كردن به پرهيز و احتراز است.
برخی از مواردی که در «نهج البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌اللّه‌علیه) در رابطه با
دنیا فرموده:
«مَثَلُ الدُّنْیا کَمَثَلِ الْحَیَّهِ لَیِّنٌ مَسُّها وَ السُّمُّ النّاقِعُ فی جَوْفِها یَهْوی إِلَیْها الْغِرُّ الْجاهِلُ وَ یَحْذَرُها ذو اللُّبِّ الْعاقِلُ.» « مثل دنيا حكايت مار است دست زدنش نرم و زهر كشنده در
جوف دارد، نادان فريفته به آن ميل مى‌كند و
عاقل مغزدار از آن احتراز مى‌كند.»
امام (علیه‌السلام) فرموده:
«مَنْ حَذَّرَکَ کَمَنْ بَشَّرَکَ» (كسى كه تو را بترساند (از چيزى كه خطرناک است)، همچون كسى است كه تو را
بشارت مى‌دهد (به چيزى كه مايه
سرور و خوشحالى است).)
این واژه در موارد بسیاری، در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حذر»، ص۲۵۹.
