حوب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حُوب (به ضم حاء) یا
حَوب (به فتح حاء)، از
واژگان قرآن کریم به معنی
گناه است. اين كلمه فقط يكبار در
قرآن آمده است.
حُوب یا
حَوب به معنی گناه است.
(وَ لا تَاْکُلُوا اَمْوالَهُمْ اِلی اَمْوالِکُمْ اِنَّهُ کانَ حُوباً کَبِیراً) «اموال ایتام را با اموال خود با هم نخورید که گناه بزرگی است.»
در
نهج البلاغه خطبه ۲۰۹ هست:
«وَ اسْتَفْتَحَ التَّوْبَةَ وَ اَمَاطَ الْحَوْبَةَ» «باب
توبه را باز کرد و گناه را از خود کنار نمود.»
ناگفته نماند حَوب (به فتح اوّل) و حُوب (به ضمّ اول) هر دو به معنی گناه آمده است.
ابن اثیر گوید حوب به معنی حاجت آمده. در
دعا هست:
«اِلَیْکَ اَرْفَعُ حَوْبَتِی. یعنی حاجتی» ولی ممکن است این نیز به معنی گناه باشد یعنی گناه خود را به سوی تو می‌آورم تا به بخشائی و نیز گوید: ابوایّوب خواست زن خود را طلاق دهد حضرت فرمود:
«اِنَّ طَلَاقَ اُمِّ اَیُّوبَ لَحُوبٌ» «يعنى طلاق مادر ايّوب گناه است.»
اين كلمه فقط يكبار در قرآن آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «حوب»، ج۲، ص۱۹۰-۱۹۱.
