حوب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حُوب (به ضم حاء) یا
حَوب (به فتح حاء) از
واژگان نهج‌البلاغه به معنای
گناه است.
این کلمه سه بار در
نهج‌البلاغه آمده است.
حُوب به معنای گناه است.
مواردی که در «نهج‌البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد.
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) درباره آدم سليم القلب در مقام پند فرموده‌اند:
«فَطُوبَى لِذِي قَلْب سَلِيم... وَ اسْتَفْتَحَ التَّوْبَةَ، وَ أَماطَ الْحَوْبَةَ.» «خوشا به حال
قلب سالمى كه در توبه باز كرده و گناه را از خود كنار زده است.»
حضرت علی (علیه‌السّلام) در رابطه با موعظه فرموده:
«الاْنَ عِبادَ اللهِ وَ الْخِناقُ مُهْمَلٌ، وَ الرُّوحُ مُرْسَلٌ، فِي فَيْنَةِ الاِرْشادِ، وَ راحَةِ الاَْجْسادِ، وَ باحَةِ الاحْتِشادِ مَهَلِ الْبَقِيَّةِ، وَ أُنُفِ الْمَشِيَّةِ، وَ إِنْظارِ التَّوْبَةِ، وَ انْفِساحِ الْحَوْبَةِ.» «هم اكنون اى بندگان
خدا! تا ريسمان‌هاى
مرگ برگلوى شما نيفتاده، و
روح شما براى به دست آوردن كمالات آزاد است و جسدها راحت، و در وضعى قرار داريد كه مى‌توانيد با كمک يک‌ديگر مشكلات را حل كنيد و هنوز مهلتى داريد، و جاى تصميم و توبه و بازگشت از گناه باقى مانده (از فرصت استفاده كنيد).»
امام علی (علیه‌السلام) در مورد سوء ظن فرموده:
«إِذَا اسْتَوْلَى الصَّلاَحُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ ثُمَّ أَسَاءَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُل لَمْ تَظْهَرْ مِنْهُ حَوْبَهٌ فَقَدْ ظَلَمَ.» «هر گاه صلاح بر زمان و اهل آن غلبه کرد و کسی به کسی
سوء ظنّ نمود بدون این‌که از وی کار بدی و رسوا کننده‌ای آشکار شود، به وی
ظلم کرده است.»
در بعضى نسخه‌ها به جاى حوبه «خزية» آمده است.
سه مورد از این ماده در نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حوب»، ج۱، ص۳۱۰.
