ابر

ابر به تودۀ بخار پراکنده در جوّ گویند. در باب‌های طهارت، صلات، صوم و حج به مناسبت از آن سخن رفته است.

آفتاب در صورتی که چیزی مانند ابر مانع تابش آن شود، پاک کننده نیست.

اگر ابر مانع حصول یقین به داخل شدن وقت نماز شود، به فتوای مشهور، نمازگزار به گمان داخل شدن وقت می‌تواند نماز بخواند.

به هنگام کسوف یا خسوف اگر‌ ابر خورشید یا ماه را بپوشاند، نماز آیات ادا است نه قضا.

روزی که انتظار می‌رود اول ماه رمضان یا شوّال باشد، اگر به دلیل وجود ابر در شب آن، هلال ماه دیده نشود، آن روز، یوم الشک است.

همچنین اگر در هوای ابری، روزه‌دار به گمان داخل شدن وقت افطار کند، سپس معلوم گردد مغرب نبوده، روزه‌اش صحیح است و قضا ندارد.

سوار شدن بر ماشین سقف‌دار حتی در هوای ابری نیز بر محرم جایز نیست.

راه رفتن محرم زیر ابری که مانع تابش آفتاب است، جایز می‌باشد.

۱.	↑ طباطبایی یزدی، محمدکاظم، العروة الوثقی ج۱، ص۲۶۳.
۲.	↑ بحرانی، یوسف، الحدائق الناضرة، ج۶، ص۳۰۱.
۳.	↑ حلی، جعفر بن حسن، المعتبر، ج۲، ص۳۴۱.
۴.	↑ بحرانی، یوسف، الحدائق الناضرة، ج۱۳، ص۴۲.
۵.	↑ طباطبایی حکیم، محسن، مستمسک العروة، ج۸، ص۳۹۲.
۶.	↑ طباطبایی یزدی، محمدکاظم، العروة الوثقی، ج۲، ص۲۱۱.
۷.	↑ مناسک مراجع، ص۲۰۰.
۸.	↑ تبریزی، جواد، مناسک الحج، ص۱۳۰.

رده‌های این صفحه : ابر | واژه شناسی