أَوَیٰ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَوَیٰ (به فتح همزه و واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای نازل شدن و منضم شدن است.
مشتقات
أَوَیٰ که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
آوی از باب افعال به معنای مسکن دادن و نازل کردن؛
مَأوی (به فتح میم، سکون همزه)
اسم مکان به معنای جایگاهی که در آن مسکن می‌گیرند.
أَوَیٰ به معنای نازل شدن و منضم شدن است.
در
قاموس آمده
«اَوَیْتُ منزلی و الیه: نزلته.» در
مفردات گفته شده :
«اَوَی الی کذا- انضمّ الیه.» آوی از
باب افعال مسکن دادن و نازل کردن است.
به مواردی از
أَوَیٰ که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(اِذْ اَوَی الْفِتْیَةُ اِلَی الْکَهْفِ) «چون جوان‌ها در غار نازل شدند و مسکن گرفتند.»
(سَآوِی اِلی جَبَلٍ) «زود به کوهی منزل می‌کنم.»
(آوی اِلَیْهِ اَخاهُ) «برادرش را به خود منضمّ کرد و نزد خویش نازل کرد.»
آوی از باب افعال مسکن دادن و نازل کردن است.
(وَ تُؤْوِی اِلَیْکَ مَنْ تَشاءُ) «هر که را از آن‌ها خواستی نزد خود جای می‌دهی.»
لازم به ذکر است که هر جا که این کلمه با الی به کار رود بهتر است، انضمام معنی شود و اگر معنی حقیقی آن نزول باشد، باید بگوئیم: در تعدّی به الی معنی انضمام به آن اشراب شده است. در
قرآن مجید تمام
صیغه‌های ثلاثی و بعضی از
صیغه
های ابواب دیگر آن با الی متعدّی است.
«نزد آن بهشتی است که جایگاه است.»
راغب احتمال داده که مراد از ماوی در این‌جا خلود باشد.
مَاوی
اسم مکان از اوی است، یعنی جایگاهی که در آن مسکن می‌گیرند.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «اوی»، ج۱، ص۱۴۵.
