آمرزش‌

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

یکی از صفات فعل خداوند آمرزش می‌باشد که تمامی موجودات عالم را در بر می‌گیرد و در آیات و روایات به تصریح شده است.

---

آمرزش به معنای بخشایش خداوند واز صفات فعل اواست که همه بندگان را در برمی‌گیرد. نسبت این صفت به خداوند از آنجا ناشی می‌شود که او بسیار بخشاینده و مهربان و پوشاننده گناهان و بدی‌های بندگان است.
قرآن کریم، خداوند را با صفاتی همچون غافر ،غفار و غفور یاد می‌کند؛ زیرا خداوند در دنیا و آخرت، گناهان و خطاهای انسان را، بنابر شرایطی، می‌آمرزد و کسی را از آنها آگاه نمی‌سازد و آبروی گناهکار را نمی‌ریزد.

---

در نظام هستی، اصالت با رستگاری و سعادت آدمی است.
از این رو، مغفرت و آمرزش خداوند، همواره بر قهر و غضب او پیشی دارد.
آمرزش انسان یکی از شواهد تسلّط رأفت و مهربانی خداوند بر عذاب او است.
بخشایش خداوند، مانند هر رحمتی دیگر، نظام‌مند و محتاجِ سبب است .
از اسباب بخشایش، توبه و شفاعت است. جای توبه، دنیا و جای شفاعت، آخرت است .البتّه شفاعت برای مشرکان و کافران پذیرفته نمی‌شود.
از این رو، مشرکان و کافران باید در دنیا توبه کنند تا مشمول آمرزش و بخشایش الهی شوند. اگر دیگر گناهکاران توفیق نیابند در دنیا توبه کنند، ممکن است در آخرت، با شفاعت آمرزیده شوند.

---

بخشایش و آمرزش خداوند همه‌گیر است و حتّی اگر مشرکان توبه کنند، خدا می‌پذیرد.
برخی آیات قرآن، رسیدن به مقام قرب الهی و برخورداری از نعمت‌های فراوان بهشتی را نیز منوط به آمرزش خداوند می‌دانند.
بدین سان، دایره آمرزش خداوند حتّی بزرگان معصوم (علیهم السلام) را نیز دربرمی‌گیرد؛ هر چند آمرزیدن آنان به معنای تقرب بیشتر به خداوند متعال است.
هر انسانی نیازمند آمرزش الهی است؛ زیرا نمی‌تواند همه نعمت‌های خدا را- آن سان که شاید و باید- شکر بگزارد. خداوند، این کاستی را- که لازمه ذات آدمی است- با مغفرت خود می‌پوشاند.
قرآن انسان را تشویق می‌کند که برای دریافتن آمرزش پروردگار بشتابد و اگر کار زشتی کرد یا به خویشتن ستمی روا داشت، به یاد خدا بیفتد و آمرزش بخواهد؛ زیرا جز خداوند کسی گناهان آدمی را نمی‌آمرزد.
روایات شیعی، آمرزش خداوند را چنان گسترده می‌دانند که بنابر آنها، تنها کافران و مشرکان در جهنم خواهند ماند.
خداوند، دیگر کسان را پس از مدّتی عذاب، می‌بخشاید و به بهشت راه می‌نماید.

---