• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

یُدَبِّرُ (لغات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





یُدَبِّرُ: (یُدَبِّرُ الاَمْرَ)
«یُدَبِّرُ» از مادّه‌ «تدبیر»، در اصل از «دبر» (بر وزن ابر)، به معنای پشت سر و عاقبت چیزی است. بنابراین، «تدبیر» به معنای بررسی کردن عواقب کارها، و سنجیدن مصالح، و بر طبق آن عمل نمودن است.



(إِنَّ رَبَّكُمُ اللّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ يُدَبِّرُ الأَمْرَ مَا مِن شَفِيعٍ إِلاَّ مِن بَعْدِ إِذْنِهِ ذَلِكُمُ اللّهُ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ أَفَلاَ تَذَكَّرُونَ) (پروردگار شما، خداوندى است كه آسمانها و زمين را در شش روز (شش دوران‌) آفريد؛ سپس بر تخت قدرت قرار گرفت، و به تدبير كار جهان پرداخت؛ هيچ شفاعت كننده‌اى، بى اذن او نيست؛ اين است خداوند، پروردگار شما! پس او را پرستش كنيد. آيا متذكّر نمى‌شويد؟!)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: اى مردم! پروردگار شما همان اللَّه است، كه همه اين عالم محسوس- از زمين و آسمانش- را در شش روز بيافريد، و سپس (به عالم غير محسوس پرداخت) بر کرسی قدرتش و مقام تدبيرش كه همه تدبيرها به آن مقام منتهى مى‌شود، قرار گرفت، و شروع به تدبير امر عالم نمود، وقتى پروردگار شما چنين كسى است و وقتى همه تدبيرها به او منتهى مى‌شود، بدون اينكه كسى را به يارى و پشتيبانى خود بخواند و بدون اينكه كسى باشد كه در تدبير امور عالم دخالت و وساطت (شفاعت) داشته باشد، و اگر شفيعى باشد، به اذن خود او شفاعت مى‌كند، پس، خداى سبحان سبب اصلى است، و كسى است كه غير او هيچ سببى اصالت و استقلال ندارد، و اسبابى كه هستند همه را او سببیت داده و او آن اسباب را واسطه و شفيع قرار داده است. و چون چنين است پس پروردگار شما همين اللَّه است كه امور شما را تدبير مى‌كند، نه غير او، و نه اين رب‌های موهومى كه شما براى خودتان درست كرده‌ايد، و به خیال خودتان آنها را شفيع و واسطه بين خود و خداى تعالى گرفته‌ايد. (دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:)


۱. یونس/سوره۱۰، آیه۳.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۳۰۶.    
۳. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۳، ص۲۹۸.    
۴. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۸، ص۲۷۴.    
۵. یونس/سوره۱۰، آیه۳.    
۶. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۰۸.    
۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۰، ص۱۰.    
۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۱۰.    
۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۱، ص۲۵۶.    
۱۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۵، ص۱۳۶.    



مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «یُدَبِّرُ»، ص۶۴۱.    


رده‌های این صفحه : لغات سوره یونس | لغات قرآن




جعبه ابزار