یَهْدِیَهُ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یَهْدِیَهُ:
(يُرِدِ اللّهُ أَن يَهْدِيَهُ) یَهْدِیَهُ: از مادّه
«هدايت» گرفته شده است.
منظور از هدايت و ضلالت كه در قرآن به
خدا نسبت داده شده است،
به خاطر مقدمات و اعمالى است كه قبلا از بندگان سرزده است، به دنبال آن استحقاق هدايت يا ضلالت پيدا كرده‌اند.
وگرنه هيچ‌گاه
عدالت و
حکمت خدا اجازه نخواهد داد كه بدون جهت يكى را به
راه راست هدایت كند و ديگرى را در گمراهى سرگردان سازد.
به موردی از کاربرد
یَهْدِیَهُ در
قرآن، اشاره می‌شود:
(فَمَن يُرِدِ اللّهُ أَن يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلإِسْلاَمِ وَ مَن يُرِدْ أَن يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِي السَّمَاء كَذَلِكَ يَجْعَلُ اللّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ) (آن كس را كه خدا بخواهد هدايت كند، سينه اش را براى پذيرش
اسلام، گشاده مى‌سازد و آن كس را كه به خاطر اعمال خلافش بخواهد گمراه سازد، سينه‌اش را آن‌چنان تنگ مى‌كند كه گويا مى‌خواهد به
آسمان بالا برود؛ اين گونه خداوند پليدى را بر افرادى كه
ایمان نمى‌آورند قرار مى‌دهد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كسى كه خداوند سينه‌اش را براى قبول اسلام- كه همان تسليم بودن است- شرح كرده باشد در حقيقت سينه‌اش را براى تسليم در برابر اعتقادات صحيح و عمل صالح وسعت داده، به طورى كه هيچ مطلب حق و صحيحى به او پيشنهاد نمى‌شود مگر آنكه او را مى‌پذيرد، و اين نيست مگر بخاطر اينكه چشم بصيرتش نورى دارد كه هميشه به اعتقاد صحيح و عمل صحيح مى‌تابد، به خلاف آن كسى كه چشم دلش كور شده، او حق را از باطل و راست را از دروغ تشخيص نمى‌دهد.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «یَهْدِیَهُ»، ج۴، ص۵۷۹.
