کَوْکَب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کَوْکَب (به فتح کاف و سکون واو) از
واژگان قرآن کریم به معنی
ستاره است. جمع آن
کَواکِب (به فتح کاف اول و کسر کاف دوم) است.
کَوْکَب به معنی ستاره است. جمع آن
کَواکِب است.
(فَلَمَّا جَنَّ عَلَیْهِ اللَّیْلُ رَای کَوْکَباً) «چون شب او را فرا گرفت ستاره‌ای دید.»
(اِنَّا زَیَّنَّا السَّماءَ الدُّنْیا بِزِینَةٍ الْکَواکِبِ) «ما
آسمان نزدیک‌تر را با زینتی که ستارگان باشند زینت کرده‌ایم.»
در «سماء» توضیح داده شده
که ظاهرا مراد از «السماء الدنیا» آسمان
منظومه شمسی است و کواکب ستارگان همان منظومه است و در «رجم» و «صبح» گذشت که کواکب غیر از مصابیح است.
و آیه
(اِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ. وَ اِذَا الْکَواکِبُ انْتَثَرَتْ) (آن زمان كه كرات آسمان از هم شكافته شود، و آن زمان كه ستارگان پراكنده شوند و فرو ريزند.)
در از بین رفتن کواکب صریح است.
•
قرشی بنایی، علی اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «کوکب»، ج۶، ص۱۶۸.
