احداث چاه فاضلاب در جاده و خيابان براى ريختن آب هاى زايد در سطح زمين همچون آب باران و غير آن، اگر محكم ساخته شود و خطر و زيانى براى عابران نداشته باشد جایز است، حتى اگر براى ريختن آب هاى زايدِ منزل خود باشد.
بنابر نظر گروهى از فقها هرگونه تصرف در ملک خود از سوى مالک، جایز است، هرچند مستلزم وارد آمدن زيان به ملکمجاور باشد؛ ليكن برخى، جواز را منوط به عدم اضرار به ملک ديگرى دانسته اند. بنابر قول نخست، احداث چاه فاضلاب در نزديكى چاه آبهمسایه هرچند موجب فاسد شدن آب آن گردد جایز است، بر خلاف قول دوم.
خانه اى كه اجاره داده مى شود بايد براى مستأجر قابل استفاده باشد. بنابر اين، در صورت پر بودن چاه فاضلاب آن، بر موجرواجب است آن را تخليه كند و چنانچه از اين كار خود دارى ورزد، به گونه اى كه بر اثر آن منفعت قابل توجهى از مستأجر فوت شود، وى مى تواند اجاره را برهم بزند؛ بلكه به گفته برخى، صرف اطلاع مستأجر از پر بودن چاه، مجوز فسخِعقد اجاره از سوى او خواهد بود. اگر در اثناى مدت اجاره به سبب استفاده مستأجر، چاه فاضلاب پر شود، در اينكه تخليه آن بر موجرواجب است يا مستأجراختلاف است.
امروزه در بسيارى از كشورها آب هاى زايد را با دستگاه‌هاى پيشرفته، تصفيه و به آب صاف و قابل شرب تبديل مى كنند. برخى فقها متعرض آن شده و در بيان حکممسئله گفته اند: اگر حالت قبلى فاضلاب تصفيه شده نجاست باشد بعد از تصفيه نيز محکوم به نجاست است، مگر آنكه در پرتو عمليات بازيابى، استحاله تحقق يابد و يا بعد از تصفيه به آب پاکمعتصم متصل شود كه در هر دو صورت پاک خواهد بود و اگر نجس بودن حالت قبلى معلوم نباشد مطلقا پاک است.
