پناهندگی مشرکان (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم مأمور شدند مشرکانی که پناهنده می‌شوند را پذیرش کند و آنها را با
معارف اسلام آشنا کند.
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم برای پذیرش پناهندگی
مشرکان محارب به منظور آشنایی با
معارف اسلام مأمور شدند:
وان احد من المشرکین استجارک فاجره حتی یسمع کلـم الله...و اگر یکی از مشرکان از تو پناهندگی بخواهد، به او پناه ده تا
سخن خدا را بشنود ... .
این
آیه متعرض حکم پناه دادن به
مشرکین است که پناه خواهی می‌کنند، و می‌فرماید پناهشان بدهید تا
کلام خدا را بشنوند، و این سخن هر چند در خلال
آیات برائت و سلب
امنیت از مشرکین جمله‌ای معترضه و یا شبیه به معترضه است، لیکن گفتنش
واجب بود، چون در
حقیقت دفع دخل و جواب از توهمی بود که حتما می‌شد. آری، اساس این
دعوت حقه و
وعد و وعیدش و
بشارت و انذارش و لوازم این وعد و
وعید یعنی
عهد و
پیمان بستنش و یا پیمان شکستنش و نیز
احکام و دستورات جنگیش همه و همه
هدایت مردم است و مقصود از همه آنها این است که مردم را از
راه ضلالت به سوی
رشد و هدایت برگردانیده و از بدبختی و نکبت
شرک بسوی
سعادت توحید بکشاند.
و لازمه این منظور این است که کمال اهتمام را در رسیدن به آن
هدف مبذول داشته و برای هدایت یک
گمراه و احیای یک
حق هر چند هم ناچیز باشد از هر راهی که
امید می‌رود به هدف برسد استفاده شود، و به همین جهت است که خدای تعالی با اینکه از مشرکین غیر معاهد بیزاری جسته و
خون و
مال و
عرض آنان را هدر کرده بود از آنجایی که منظورش این بود که حقی احیاء و باطلی ابطال شود لذا وقتی احتمال می‌دهد همین مشرکین به راه
راست بیایند همین امید و احتمال تا آنجا که مبدل به
یأس و نومیدی از هدایتشان نشود از هر قصد سویی جلوگیری می‌کند.
پس وقتی مشرکی پناه می‌خواهد تا از نزدیک دعوت دینی را بررسی نموده و اگر آن را حق دید و حقانیتش برایش روشن شد پیروی کند واجب است او را پناه دهند تا کلام خدا را بشنود، و در نتیجه پرده
جهل از روی دلش کنار رفته و
حجت خدا برایش تمام شود، و اگر با نزدیک شدن و شنیدن باز هم گمراهی و
استکبار خود را ادامه داد و اصرار ورزید البته جزو همان کسانی خواهد شد که در پناه نیامده و
امان نیافته‌اند، و خلاصه امانی که به آنها داده شده بود باطل گشته و باید به هر وسیله که ممکن باشد
زمین را از لوث وجودش پاک کرد. این آن معنایی است که آیه شریفه و ان احد من المشرکین استجارک فاجره...، به
کمک آیات قبل و بعدش آن را افاده می‌کند.
بنابراین، معنای آیه چنین می‌شود: اگر بعضی از این مشرکین که خونشان را هدر کردیم از تو خواستند تا ایشان را در پناه خود امان دهی تا بتوانند نزدت حاضر شده و در امر دعوتت با تو گفتگو کنند ایشان را پناه ده تا کلام خدا را که متضمن دعوت تو است بشنوند و پرده جهلشان پاره شود و این معنا را به ایشان ابلاغ کن تا از ناحیه تو ایمنی کاملی یافته و با خاطر آسوده نزدت حاضر شوند، و این دستور از این جهت از ناحیه خدای متعال
تشریع شد که مشرکین مردمی
جاهل بودند و از مردم جاهل هیچ بعید نیست که بعد از پی بردن به حق آن را بپذیرند.
امنیت مشرکان محارب پناهنده، به منظور آشنایی با
اسلام تضمین شده است:
وان احد من المشرکین استجارک فاجره حتی یسمع کلـم الله ثم ابلغه مامنه... و اگر یکی از مشرکان از تو پناهندگی بخواهد، به او پناه ده تا سخن خدا را بشنود ... .
هدف اسلام از این دستور تعمیم
توحید و
آئین حق و
عدالت است، نه
استعمار و
استثمار و قبضه کردن
اموال یا سرزمین‌های دیگران، و می‌گوید: اگر یکی از بت پرستان از تو درخواست پناهندگی کند به او پناه ده تا سخن خدا را بشنود (و ان احد من المشرکین استجارک فاجره حتی یسمع کلام الله). یعنی در نهایت آرامش با او رفتار کن، و مجال
اندیشه و
تفکر را به آنها بده تا آزادانه به بررسی محتوای
دعوت تو بپردازند، و اگر
نور هدایت بر
دل آنها تابید آن را بپذیرند. بعد اضافه می‌کند که، او را پس از پایان مدت مطالعه به جایگاه امن و امانش برسان، تا کسی در اثناء
راه مزاحم او نگردد. (ثم ابلغه مامنه). و سرانجام علت این دستور سازنده را چنین بیان می‌کند که: این بخاطر آن است که آنها قومی بی اطلاع و ناآگاهند (ذلک بانهم قوم لا یعلمون).
بنابراین اگر درهای کسب آگاهی به روی آنها باز گردد، این امید می‌رود که از بت پرستی که زائیده جهل و نادانی است خارج شوند، و به راه توحید و خدا که مولود
علم و
دانش است گام بگذارند. در منابع
شیعه و
اهل سنت نقل شده که یکی از بت پرستان پس از الغای
پیمان آنها، به
علی علیه‌السلام گفت: ای فرزند
ابوطالب اگر کسی از ما بعد از گذشتن این چهار ماه بخواهد
پیامبر را ملاقات کند و مسائلی را با او در میان بگذارد و یا سخن خدا را بشنود، آیا در
امنیت خواهد بود؟! علی علیه‌السلام فرمود آری، زیرا خداوند فرموده: و ان احد من المشرکین استجارک فاجره... .
و به این ترتیب سختگیری فوق العاده‌ای که از آیه اول استفاده می‌شود، با نرمشی که در آیه دوم به کار رفته، تعدیل می‌گردد، و راه و رسم تربیت همین است که همیشه شدت
عمل را با نرمش بیامیزند و از آن معجونی
شفا بخش بسازند.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۷، ص۲۴۰، برگرفته از مقاله «پناهندگی مشرکان».
