وَضْع (به فتح واو و سکون ضاد) از واژگان نهج‌البلاغه به معنای گذاشتن، مثل گذاشتن بار به زمین است. تَواضُع به معنای فروتنى و خود را پائين آوردن است. از این مادّه موارد زیادی در نهج‌البلاغه آمده است.
«او با شکم گرسنه از اين جهان رفت و با سلامت روح و ایمان به سراى ديگر ورود كرده وى تا آن دم كه به راه خود رفت و دعوتحق را اجابت نمود، سنگى روى سنگ نگذاشت.»
تواضع به معنای فروتنى و خود را پائين آوردن است، آن فقط دو دفعه در «نهج البلاغه» يافته است. «فَتَعالى مِنْ قَوِيّ ما أَكْرَمَهُ! وَ تَواضَعْتَ مِنْ ضَعيف ما أَجْرأَكَ عَلَى مَعْصِيَتِهِ!.»
