وَصیَّت (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَصیَّت (به فتح واو و کسر صاد) از
واژگان نهجالبلاغه اسم است از ايصاء به معنای متصل شدن و متصل کردن. وصيّت را از آن وصيّت گفتهاند كه موصى كارش را به كار وصى متصل مىكند. موارد زیادی از این مادّه در
نهجالبلاغه آمده است.
وَصیَّتبه معنای متصل شدن و متصل کردن است.
موردی که در
نهجالبلاغه استفاده شده به شرح ذیل میباشد.
و در مقام
نصیحت فرموده:
«أُوصيكُمْ عِباداللهِ بِالرَّفْضِ لِهذهِ الدُّنْيا التّارِكَةِ لَكُمْ.»«اى بندگان
خدا! شما را به ترک اين دنيايى كه سرانجام شما را رها مىسازد توصيه مىكنم.»
(شرحهای خطبه:
)
امام (صلواتاللهعلیه) به
مالک اشتر مىنويسد:
«ثُمَّ اسْتَوْصِ بِالتُّجّارِ وَذَوي الصِّناعاتِ، وَأَوْصِ بِهِمْ خَيْراً: ... وَحَيْثُ لا يَلْتَئِمُ النَّاسُ لِمَوَاضِعِها.» يعنى «تجار وسائل زندگى را از مكانهائى مىآورند كه مردم در مكانهاى آن وسائل، جمع نمىشوند و دستشان به آنجاها نمىرسد.»
(شرحهای نامه:
)
موارد زیادی از این مادّه در
نهجالبلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «وصی»، ج۲، ص۱۱۴۱.