وَدود (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَدُود: (رَبِّي رَحيمٌ وَدُودٌ) «وَدود» صیغه مبالغه از «
ودّ» به معناى محبت است،
ذكر اين كلمه بعد از كلمه
«رحيم» اشاره به اين است كه، نه تنها خداوند به حكم رحيميتش به بندگان گنهكارِ توبه‌كار، توجّه دارد، بلكه از اين گذشته آنها را بسيار دوست مى‌دارد، كه هر كدام از اين دو (رحم و محبت) خود انگيزه‌اى است براى پذيرش
استغفار و
توبه بندگان.
(وَاسْتَغْفِرُواْ رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُواْ إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ) (از پروردگار خود،
آمرزش بطلبيد؛ و به سوى او بازگرديد؛ كه پروردگارم مهربان و دوستدار بندگان توبه‌كار است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه
ودود بر وزن فعول از اسماى خداى تعالى است و از ماده ود اشتقاق يافته و كلمه: ود با كلمه
حب به يك معنا است الا اينكه از موارد استعمال اين دو كلمه بر مى‌آيد كه ود نوع خاصى از حب است و آن حبى است كه آثار و پى‌آمدهايى آشكار دارد مثل، الفت و آمد و شد و احسان. به آيه زير توجه فرماييد: «
وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْها وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً»
و اگر خداى تعالى را
ودود خوانده به همين جهت است كه او بندگان خود را دوست مى‌دارد و آثار محبت خود را با افاضه نعمت‌هايش بر آنان ظاهر مى‌سازد آن هم چه نعمت‌هايى كه هيچ كس نمى‌تواند عدد آنها را بشمارد، هم چنان كه خودش فرمود: «وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لا تُحْصُوها»
، پس به اين دليل خداى تعالى نسبت به انسان‌ها
ودود است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «وَدُود»، ص۶۰۸.
