ودّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وُدّ (به ضم واو)،
وِدّ (به کسر واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای دوست داشتن است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
مَوَدَّت (به فتح میم و واو) و
تَوَدُّد (به فتح تاء و واو) به معنای دوستى. موارد زيادى از این واژه در نهج البلاغه آمده است.
وُدّ،
وِدّ به معنای دوست داشتن و
مَوَدَّت،
تَوَدُّد به معنای دوستى است.
موارد زيادى از آن در «نهج» آمده است، در مقام اظهار
دلتنگی از ياران فرموده است:
«لَوَدِدْتُ وَاللهِ أَنَّ مُعَاوِيَةَ صَارَفَني بِكُمْ صَرْفَ الدِّينَارِ بِالدِّرْهَمِ، فَأَخَذَ مِنِّي عَشَرَةً مِنْكُمْ وَ أَعْطَانِي رَجُلاً مِنْهُمْ!» «به خدا قسم دوست دارم
معاویه... ده نفر از شما را از من بگيرد و در عوض يكى از يارانش را بدهد، اين از كثرت تأثّر آن حضرت از عدم تحرّك مردم در راه
خدا بود.»
(شرح‌های خطبه:
) و نيز فرموده:
«مَوَدَّةُ الاْبَاءِ قَرَابَةٌ بَيْنَ الاَْبْنَاءِ، وَ الْقَرَابَةُ إِلَى الْمَوَدَّةِ أَحْوَجُ مِنَ الْمَوَدَّةِ إِلَى الْقَرَابَةِ.» «دوستى پدران سبب
خویشاوندی و نزديكى ميان فرزندان است قرابت به محبّت محتاج‌تر است از
محبّت به قرابت.»
(شرح‌های خطبه:
)
موارد زيادى از آن در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ودّ»، ج۲، ص۱۱۲۶.
