وقف کافی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وقف بین دو جمله دارای رابطه معنایی، و فاقد ارتباط لفظی را گویند.
«وقف کافی» از گونه‌های
وقف اختیاری است و در آن، هر یک از دو عبارت برای خود، جمله مفیدی است و در
لفظ به یکدیگر نیاز ندارند؛ یعنی بین دو جمله رابطه لفظی نیست؛ ولی ارتباط معنوی هست. در این جا، هم وقف جایز است و هم وصل؛ مثل:وقف بر کلمه «ینفقون» در (... وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَوالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِمَا اُنزِلَ اِلَیْکَ...).
از آن جهت که وقف بر آن خوب و برای شنونده به جا است و آغاز
قرائت از واژه پس از آن مانعی ندارد، این وقف را «کافی»، «صالح»، «مفهوم» و «جایز» گویند.
زرکشی می‌نویسد:آخر هر آیه‌ای که پس از آن کلمات ذیل قرار داشته باشند، وقف کافی صورت می‌گیرد:لام؛ کَی؛ اِلاّ (به معنای لکن)؛ اِنّ (به کسر و تشدید)؛ حروف استفهام؛ بَل؛ اَلا مخففه؛ سین و سوف در مقام تهدید؛ نعم؛ بئس؛ کیلا.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «وقف کافی».
