وصب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَصَب (به فتح واو و صاد) از
واژگان قرآن کریم به معنای ثبوت و دوام است.
این واژه فقط دو بار در
قرآن آمده است.
مشتقات
وَصَب که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
واصِبٌ (به کسر صاد) به معنای دائم؛
واصِباً (به کسر صاد) به معنای همیشه است.
وَصَب (بر وزن فرس) به معنای ثبوت و دوام است.
«وصب الشّی‌ء وصوبا: دام و ثبت».
به مواردی از
وَصَب که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ یُقْذَفُونَ مِنْ کُلِّ جانِبٍ• دُحُوراً وَ لَهُمْ عَذابٌ واصِبٌ) «
شیاطین از هر طرف زده می‌شوند تا مطرود گردند و برای آن‌هاست
عذاب دائم.»
(وَ لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ الْاَرْضِ وَ لَهُ الدِّینُ واصِباً اَ فَغَیْرَ اللَّهِ تَتَّقُونَ) «آن‌چه در آسمان‌ها و زمین است ملک اوست و بندگی همیشه برای اوست آیا از غیر
خدا می‌ترسید و پرهیز می‌کنید؟!»
دین به معنای طاعت و
بندگی است یعنی اطاعت و بندگی به طور همیشه برای او است و نباید جز او را بپرستید.
این لفظ فقط دو بار در قرآن مجید آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «وصب»، ج۷، ص۲۲۱.
