وسم (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَسْم (بر وزن فلس؛ به فتح واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای علامت گذاشتن بوده و فقط دو بار در
قرآن آمده است.
وَسْم به معنای علامت گذاشتن است. «وَسَمَ الشّی‌ء وَسْماً» یعنی او را علامت گذاری کرد و علامت را سمة گویند.
(سَنَسِمُهُ عَلَی الْخُرْطُومِ) «حتما بر بینی او علامت و داغ
ذلت می‌نهیم.»
(اِنَّ فِی ذلِکَ لَآیاتٍ لِلْمُتَوَسِّمِینَ) «در آنچه از اوضاع
قوم لوط یاد شد درسها و عبرتهاست به اهل فراست و عاقلان.» یعنی آنها که از چیزی به چیزی پی می‌برند. «مُتَوَسِّمْ» آنست که به علامت نگاه کند و از آن به چیز دیگری پی ببرد و تفرّس کند. در
مجمع از
امام صادق (علیه‌السّلام) نقل شده
«نَحْنُ الْمُتَوَسِّمُونَ... .» البتّه مصداق واقعی و اوّلی متوسّمون آنها (علیهم‌السّلام) هستند.
در
کافی در این باره بابی منعقد فرموده و در آن پنج
حدیث نقل کرده است و در ضمن یکی از آنها از
امام باقر (علیه‌السّلام) است که: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اتَّقُوا فِرَاسَةَ الْمُؤْمِنِ فَاِنَّهُ یَنْظُرُ بِنُورِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ.»
این مادّه فقط دو بار در قرآن آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «وسم»، ج۷، ص۲۱۹.
