ودع (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَدْع (به فتح واو و سکون دال) از
واژگان قرآن کریم به معنای ترک کردن است.
مشتقات
وَدْع که در
آیات قرآن آمده عبارتند از:
دَعْ (به فتح دال و سکون عین) به معنای رها، دوری کن و اعتنا نکن؛
وَدَّعَکَ (به فتح واو و تشدید دال) به معنای تو را وا نگذاشته، تو را ترک نکرده؛
مُسْتَوْدَعٌ (به ضم میم، سکون سین و فتح تاء) به معنای مكانى كه وديعه را در آن قرار مى‌دهند و به معنای محل انتقال است
وَدْع به معنای ترک کردن است.
«وَدَعَ الشَّی‌ء:ترکه» در
اقرب الموارد گوید: علماء
نحو گفته‌اند: عرب، ماضی و
مصدر و
اسم فاعل «یدع» را کشته‌اند ولی ماضی آن در بعضی از اشعار عرب آمده است ممکن است مراد نحوی‌ها قلّت استعمال باشد.
به مواردی از
وَدْع که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ لا تُطِعِ الْکافِرِینَ وَ الْمُنافِقِینَ وَ دَعْ اَذاهُمْ وَ تَوَکَّلْ عَلَی اللَّهِ) (و از
کافران و
منافقان اطاعت مكن، و به آزارهاى آن‌ها اعتنا منما، و بر
خدا توكّل كن.)
(ما وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَ ما قَلی) (كه
خداوند هرگز تو را وانگذاشته و مورد خشم قرار نداده است!)
تودیع به معنی پشت سر گذاشتن است؛ خدا تو را پشت سر نگذاشته یعنی ترک نکرده و دشمن نداشته است.
(وَ هُوَ الَّذِی اَنْشَاَکُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ) (او كسى است كه شما را از يک نفس آفريد! و شما دو گروه هستيد: بعضى پايدار (از نظر ايمان يا خلقت كامل)، و بعضى ناپايدار.)
(وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها) (او قرارگاه و محل نقل و انتقالش را مى‌داند.)
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ودع»، ج۷، ص۱۹۳.
