• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

وَدَّعَ (لغات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





وَدَّعَ: (مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ)
«وَدَّعَ» از مادّه‌ «تودیع» به معناى ترک گفتن و وداع كردن است.



(مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَى) (كه پروردگارت هرگز تو را وانگذاشته و مورد خشم قرار نداده.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: توديع كه مصدر فعل ودع است به معناى ترک است. (دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:)


۱. ضحی/سوره۹۳، آیه۳.    
۲. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۸۶۱.    
۳. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۴، ص۴۰۰.    
۴. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۷، ص۱۱۶.    
۵. ضحی/سوره۹۳، آیه۳.    
۶. مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۵۹۶.    
۷. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۵۲۲.    
۸. طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۳۱۰.    
۹. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۷، ص۱۴۰.    
۱۰. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۷۶۴.    



مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «وَدَّعَ»، ص۶۰۸.    


رده‌های این صفحه : لغات سوره ضحی | لغات قرآن




جعبه ابزار