هَمْر (مفردات‌قرآن)

هَمْر (به فتح‌ هاء و سکون میم) از واژگان قرآن کریم به معنای ریختن اشک و آب است.
این لفظ فقط یک‌بار در قرآن مجید آمده است.

هَمْر (بر وزن فلس) به معنای ریختن اشک و آب است.
«هَمَرَهُ‌ فَانْهَمَرَ» ریخت آن را پس ریخته شد. لازم و متعدی آمده است.

به موردی از هَمْر که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(فَفَتَحْنا اَبْوابَ السَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ)
«درهای آسمان را باز کردیم به آبی که به شدّت می‌ریخت.»

طبرسی شدّت را در آن قید کرده است یعنی باز شدن درهای آسمان و به شدّت ریختن آب نشان می‌دهد که باران خارق العاده بوده است.

این لفظ فقط یک‌بار در قرآن کریم آمده است.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۷، ص۱۶۳.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۸۴۵.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۳، ص۵۱۹.
۴.	↑ شرتونی، سعید، اقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد، ج۵، ص۶۴۴.
۵.	↑ قمر/سوره۵۴، آیه۱۱.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۱۱۰.
۷.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۶۸.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۴، ص۲۶.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۲۸۶.
۱۰.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۳۱۴.
۱۱.	↑ قمر/سوره۵۴، آیه۱۱.