هَمَن (مفردات‌قرآن)

الْمُهَیْمِنُ‌ (به ضم میم، فتح هاء و سکون یاء) به معنای مراقب بندگان؛

مُهَیْمِناً (به ضم میم، فتح هاء و سکون یاء) به معنای مراقب و حافظ است.

ضمیر (عَلَیْهِ) به‌ (الْکِتابَ) دوّم راجع است که مراد مطلق کتاب‌های آسمانی گذشته است.

می‌شود گفت قرآن با مهیمن و مراقب بودن دو کار انجام می‌دهد یکی این‌که حافظ آن‌ها است و وجود آن‌ها را تثبیت و تصدیق می‌کند دیگری آن‌که مراقب و مسلط بر آن‌ها است و آن‌چه از اغلاط و تحریف و نسیان‌ بر آن‌ها راه یافته بیان می‌دارد و این مخالف آن نیست که قرآن احکامی غیر از احکام تورات و انجیل را بیاورد قرآن در عین حال که مراقب و مصدّق آن‌دو است احکام گسترده‌ای که مطابق هر عصر است نیز دارد لذا در ذیل آیه فرموده: (فَاحْکُمْ بَیْنَهُمْ بِما اَنْزَلَ اللَّهُ وَ لا تَتَّبِعْ اَهْواءَهُمْ عَمَّا جاءَکَ مِنَ الْحَقِّ لِکُلٍّ جَعَلْنا مِنْکُمْ شِرْعَةً وَ مِنْهاجاً) «میان اهل کتاب با آن‌چه خدا به تو نازل کرده حکم کن، زیرا کتاب تو قایم به امر دین و حافظ و مراقب کتب گذشته است.»

در المنار گوید: معنای‌ (مُهَیْمِناً عَلَیْهِ) آن است که رقیب و گواه آن‌ها است. حقیقت حال آن‌ها را در اصل انزال و این‌که مخاطب آن‌ها را در اصل انزال و این‌که مخاطب آن‌ها چه کسانی بودند، و این‌که مقداری از آن‌ها فراموش شده و از بین رفته و بسیاری دچار تحریف و تاویل گشته و از عمل به آن‌ها اعراض شده، بیان می‌دارد.