هشیم (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
هَشیم (به فتح‌هاء و کسر شین) از
واژگان قرآن کریم به معنای خورد شده و شکسته علف خشک و چوب است.
هَشیم به معنای خورد شده و شکسته علف خشک و چوب است.
این لفظ فقط دو بار در
قرآن مجید آمده است:
(فَاخْتَلَطَ بِهِ نَباتُ الْاَرْضِ فَاَصْبَحَ هَشِیماً تَذْرُوهُ الرِّیاحُ) «علف زمین با آن بیامیخت سپس خشک و شکسته گردید که بادها آنرا پراکنده کند.»
(اِنَّا اَرْسَلْنا عَلَیْهِمْ صَیْحَةً واحِدَةً فَکانُوا کَهَشِیمِ الْمُحْتَظِرِ) «ما بر
قوم صالح صیحه‌ای فرستادیم که در اثر آن مانند چوبهای شکسته حظیره ساز شدند.» محتظر به صیغه فاعل کسی است که برای باغ یا گوسفندان حظیره و آغلی از چوب و علف می‌سازد. ظاهرا مراد شکسته شدن چوبها در حین قطع از اشجار است نه شکسته شدن در آغل. در
نهج البلاغه خطبه ۱۴۲ فرموده:
«اَوْ کَوَقْعِ النَّارِ فِی الْهَشِیمِ» «و یا مانند افتادن آتش در چوبها و علفهای شکسته و خشکیده.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «هشم»، ج۷، ص۱۵۶.
