هَرّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
هَرّ (به فتح‌هاء و تشدید راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
مکروه داشتن و عو عو كردن
سگ است.
یک مورد از اين مادّه در
نهج‌البلاغه آمده است.
هَرّ:
به معنای مکروه داشتن و عو عو کردن سگ است.
موردی که در «نهج‌البلاغه» به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
درباره اهل
دنیا به
امام حسن (علیه‌السلام) مى‌نويسد:
«فَإِنَّما أَهْلُها كِلابٌ عاوِيَةٌ، وَسِباعٌ ضارِيَةٌ، يَهِرُّ بَعْضُها بَعْضاً،يَأْكُلُ عَزيزُها ذَليلَها، وَيَقْهَرُ كَبيرُها صَغيرَها، نَعَمٌ مُعَقَّلَةٌ، وَأُخْرَى مُهْمَلَةٌ، قَدْ أَضَلَّتْ عُقولَها، رَكِبَتْ مَجْهولَها، سُروحُ عاهَة بِواد وَعْث.» «دنيا پرستان همچون سگانى هستند كه بى صبرانه همواره
صدا مى‌كنند و درندگانى كه در پى دريدن يک‌ديگرند بعضى بر بعضى ديگر فرياد مى‌كشند، زورمندان ضعيفان را مى‌خورند و بزرگترها كوچكترها را؛ يا همچون چهارپايانى كه گروهى از آنان پاهايشان بسته و گروهى ديگر رها شده‌اند، راه‌هاى
صحیح را گم كرده و به راه‌هاى نامعلوم گام گذارده‌اند، در
وادی پر از آفات رها شده‌اند.»
(شرح‌های نامه:
)
یک مورد از اين ماده در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «هرر»، ج۲، ص۱۰۹۴.
