نَظَر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَظَر (به فتح نون و ظاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای نگاه كردن و گاهى مراد از آن تدبّر و تأمّل و دقّت و گاهى معرفت حاصله بعد از فحص است.
از مشتقات آن در
نهج‌البلاغه مانند:
•
اِنْظار (به کسر الف و سکون نون) مهلت دادن است.
•
نَظِره (به فتح نون و كسر ظاء) نيز به معنى مهلت دادن و تأخير انداختن است.
موارد زيادى از آن در «نهج‌البلاغه» آمده است.
نَظَر:
به معنای نگاه كردن و گاهى مراد از آن تدبّر و تأمّل و دقّت و گاهى معرفت حاصله بعد از فحص است و نيز به معنى انتظار آيد: «نَظَرهُ الشيءَ: انتظرهُ»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
حضرت علی (علیه‌السلام) چنانكه فرموده:
«إِنَّ أَوْلِياءَ اللهِ هُمُ الَّذينَ نَظَروا إِلَى باطِنِ الدُّنْيا إِذا نَظَرَ النّاسُ إِلَى ظاهِرِها.» «دوستان
خدا كسانى هستند كه به باطن
دنیا مى‌نگرند، زمانى كه مردم به ظاهر آن نگاه مى‌كنند.»
مواردی متعدد از این مادّه در «نهج‌البلاغه» استفاده شده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نظر»، ج۲، ص۱۰۴۹.
