نَشْز (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَشْز (به فتح نون و سکون شین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای مكان مرتفع است.
همچنین
مصدر است به معنى بلند شدن و امتناع آمده است.
این کلمه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
نَشْز:
(مثل عقل) به معنای مكان مرتفع است.
همچنین مصدر است به معنى بلند شدن و امتناع آمده است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) درباره خلقت زمين فرموده:
«وَ جَبَلَ جَلاَمِيدَها وَ نُشُوزَ مُتُونِها وَ أَطْوادِها فَأَرْساها في مَراسِيها» «يعنى آفريده صخره‌هاى آن را و ارتفاعات سخت و با صلابت و كوه‌هاى آن را و آنها را در قرارگاه‌هاى خود محكم كرد.»
(شرح‌های خطبه:
)
«نُشُوز» جمع نشز به معنى بلندی‌ها و كوه‌هاست.
حضرت فرموده:
«فَأشْهَقَ قِلاَلَها، وَ أَطالَ أَنْشازَها، وَ جَعَلَها لِلاَْرْضِ عِماداً» «يعنى: قلّه‌هاى كوه‌ها را مرتفع گردانيد و ارتفاعات آنها بالا برد و آنها را بر زمين ستون‌ها گردانيد.»
(شرح‌های خطبه:
)
نَشَز (مثل شرف) نيز مكان مرتفع است، جمع آن به صورت انشاز آمده است.
این کلمه دو بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نشز»، ج۲، ص۱۰۳۹.
