نَأْی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَأْی (به فتح نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای دور شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
حق تعالی از این واژه استفاده نموده است.
نَأْی به معنای دور شدن آمده است. «نای عنه نایا: بعد» «ناء» بعید و دور است.
امام علی (علیه‌السلام) درباره حق تعالی فرموده:
«قَرُبَ فَنأَى، وَعَلاَ فَدَنَا، وَظَهَرَ فَبَطَنَ، وَبَطَنَ فَعَلَنَ، ودَانَ وَلَمْ يُدَنْ» «نزدیک و دور است، بلند مرتبه و به بندگان نزدیک است آشکار و باطن و باطن و آشکار است
جزا می‌دهد، جزا داده نمی‌شود.»
(شرح‌های خطبه:
) هشت صفت اوّل از آثار بی‌نهایت بودن است.
و نیز درباره حق تعالی فرموده:
«لَمْ يَحْلُلْ فِي الاَْشْيَاءِ فَيُقَالَ: هُوَ فيها كَائِنٌ، وَلَمْ يَنْأَ عَنْهَا فَيُقَالَ: هُوَ مِنْهَا بَائِنٌ، لَمْ يَؤُدْهُ خَلْقُ مَا ابْتَدَأ» «در اشیاء حلول نکرده تا گفته شود او به وجود آمده است و از اشیاء دور نشده تا گفته شود از آنها کنار است، آفرینش آنچه آفریده او را خسته نکرده است.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده دو بار در
نهج البلاغه به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نأی»، ج۲، ص۱۰۰۵.
