نوش (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَوْش (به فتح نون و سکون واو) و
تَناوُش (به فتح تاء و ضم واو) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تناول و اخذ است. این کلمه فقط یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
نَوْش و
تَناوُش:
به معنای تناول و اخذ است.
«نَاشَ الشى‌ءَ نَوْشاً: تناولهُ»
چنان‌كه
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) فرموده:
«لَقَدِ اسْتَخْلَوْا مِنْهُمْ أَيَّ مُذّكر، وَ تَناوَشُوهُمْ مِنْ مَكَان بَعِيد» حضرت اين سخن را به وقت قرائت
(أَلْهاكُمُ التَّكاثُرُ...) فرموده‌اند، منظور آن است كه: اين‌ها به جاى عبرت گرفتن از مردگان آنها را از جاى دور اخذ مى‌كنند، و مفاخره مى‌كنند به مردگانى كه از آنها دور شده و رفته‌اند، گويند:
«استخلى فلان فى حديثه» يعنى حديث خالى از فایده آورد، معنى كلام آن است كه: «خالى كرده‌اند از ذكر گذشتگان خود، عبرت را چه عبرتى و اخذ كرده‌اند گذشتگان را از دور با ذكر مفاخره و غيره.»
(شرح‌های خطبه:
)
این کلمه فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «نوش»، ج۲، ص۱۰۷۸.
