نادیَه (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نادیَه: (فَلْيَدْعُ نَادِيَهُ) «نادِى» از مادّه «
نداء» (صدا زدن) به معناى مجلس عمومى است، و گاه به مركز تفريح نيز «نادِىْ» گفته مى‌شود، چون در آنجا افراد يكديگر را صدا مى‌زنند و ندا مى‌كنند.
بعضى گفته‌اند: از
«ندا» به معناى بخشش گرفته شده، چون در آنجا از يكديگر پذيرايى مى‌كنند. «
دار النّدوة» كه به مجلس مشورتى معروف «
قریش» گفته مى‌شد نيز، از همين معنا گرفته شده. ولى، در
سوره «علق» منظور از
«نادى» جماعتى است كه در آن مجلس جمع مى‌شوند، يا به تعبير ديگر، قوم و عشيره و دوستانى است كه امثال «
ابو جهل» در كارهاى خود، بر نيروى آنها تكيه مى‌كردند.
(فَلْيَدْعُ نَادِيَه) (سپس يارانش را صدا زند (تا ياريش كنند).)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه نادى به معناى مجلس است، و گويا مراد از مجلس، اهل مجلس باشد، مى‌فرمايد: وقتى او را گرفتيم اهل مجلس خود را به كمك بخواند. ولى بعضى گفته‌اند: اصلا كلمه نادى به معناى جليس (همنشين) است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «نَادِی»، ص۵۷۳.
