مُقْوین (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُقْوین (به ضم میم و سکون قاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای اغنیاء و فقراء هر دو است.
مُقْوین به معنای اغنیاء و فقراء هر دو است.
به موردی از
مُقْوین که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
نَحْنُ جَعَلْناها تَذْکِرَةً وَ مَتاعاً لِلْمُقْوِینَ «ما
آتش را تذکاری برای آتش
آخرت و متاعی برای فقراء و اغنیا کردیم.»
در
مصباح گفته:
قواء به فتح اول بیابان خالی است:
«اقوت الدّار» یعنی خانه خالی شد.
در
اقرب آمده:
«اقوی فلان» به سه معنی است یعنی فلانی به بیابان نازل شد، فقیر گردید، غنی شد و در هر دو ضد بکار رود. پس مقوی به معنای نازل در بیابان و فقیر و غنی است.
به نظرم مراد از آن در قرآن اغنیاء و فقراء هر دو است چنان‌که در
مجمع آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «مقوین»، ج۶، ص۶۸.
