مُقْوین (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُقوین: (وَ مَتاعاً لِّلْمُقْوينَ) در معناى
«مُقوین» دو تفسير آمده: نخست اين كه از مادّه «
قواء» (بر وزن كتاب) به معناى «بيابان خشک و خالى» است، بنابراين، «مُقوين» به كسانى مى‌گويند كه در بيابان‌ها گام مى‌نهند و از آن‌جا كه افراد باديه‌نشين غالباً فقيرند، گاه، اين تعبير در معناى «فقير» نيز به‌كار رفته است.
تفسير دوم اين كه از مادّه «قوّت» و به معناى «نيرومندان» است، بنابراين، واژه مزبور از لغاتى است كه در دو معناى متضاد به كار مى‌رود.
(نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْكِرَةً وَ مَتَاعًا لِّلْمُقْوِينَ) (ما آن را وسيله يادآورى براى همگان و وسيله زندگى براى مسافران قرار داده‌ايم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: صاحب مجمع البيان گفته كلمه مقوين (كه در اصل مقوئين بوده است) جمع
اسم فاعل از باب افعال اقواء است و اقواء به معناى وارد شدن و ماندن در بيابانى است كه احدى در آن نباشد، وقتى مى‌گويند: أقوت الدار ، معنايش اين است كه خانه از اهلش خالى شد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «مُقوین»، ص۵۴۶.
