مَفازَه (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَفازَه:(الَّذينَ اتَّقَوْا بِمَفازَتِهِمْ) «مَفازَه» از مادّه «
فوز»، مصدر
ميمى و به معناى «فلاح و رستگارى و پيروزى» است
و «با» در
(بِمُفازَتِهِم) يا براى ملابست است، يا سببيت، در صورت اول معناى آيه چنين مى‌شود: «
خداوند آنها را نجاتى همراه با رستگارى و پيروزى مى‌دهد» و در صورت دوم معناى آيه اين است: «خداوند آنها را به سبب رستگاريشان (
كنايه از اعمال صالح و
ایمان است) نجات و رهايى مى‌بخشد».
(وَ يُنَجِّي اللَّهُ الَّذِينَ اتَّقَوا بِمَفَازَتِهِمْ لَا يَمَسُّهُمُ السُّوءُ وَ لَا هُمْ يَحْزَنُونَ) (و خداوند كسانى را كه تقوا پيشه كردند رهايى مى‌بخشد و رستگار مى‌كند؛ هيچ بدى به آنان نمى‌رسد و هرگز اندوهگين نخواهند شد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: ظاهرا كلمه مفازه مصدر
ميمى از فوز به معناى رستگارى باشد كه عبارت مى‌شود از ظفر يافتن و رسيدن به هدف. و حرف باء كه بر سر اين كلمه در آمده باى ملابست و يا سببيت است، پس فوزى كه خدا حكم آن را برايشان رانده، سبب نجات ايشان است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «مَفازَه»، ص۵۴۲.
