مَشّاء: گاهی «مشی» کنایه از نمّامی و سخن‌چینی است و کلمۀ «مشّاء» به پادو سخن‌چین و عیبجو اطلاق شده و جملۀ «مشّاء بنمیم» در آیه مورد بحث، به کسی گفته می‌شود که برای برهم زدن و افساد در میان مردم و ایجاد خصومت و دشمنی رفت‌وآمد می‌کند. باید توجه داشت که این هردو وصف به صورت صیغۀ مبالغه آمده که از نهایت اصرار این‌گونه افراد در این کارهای زشت حکایت می‌کند.
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: جمله (مَشَّاءٍ بِنَمِيمٍ) به معناى سعايت و دو به هم زنى است، و مشاء به معناى نقل كننده سخنان مردمى به سوى مردمى ديگر، به منظور ايجاد فساد و تيرگى آن دو است.
