مَتَع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَتَع (به فتح میم و تاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنى
امتداد و ارتفاع است.
مَتَع راغب در مفردات گويد: متوع به معنى امتداد و ارتفاع است.
گويند: «متع النهار و متع النبات» يعنى روز بلند شد و علف بلند گرديد، متاع به معنى انتفاع ممتّد الوقت است گويند: «متّعه الله بكذا و امتعه و تمتّع به» و نيز آنچه در خانه از آن استفاده كنند متاع گويند.
طبرسی گويد: هر چه از آن لذّت بردى متاع است.
حضرت علی (علیه‌السلام) چنان كه فرموده:
«يَا أيُّها النَّاسُ مَتَاعُ الدُّنْيَا حُطَامٌ مُوبِىءٌ فَتَجَنَّبُوا مَرْعَاهُ» «مردم متاع لذت هيزم وبادار و مهلک است از چراگاه آن اجتناب كنيد تشبيه عجيبى است.»
(شرح‌های حکمت:
)
در جواب
خوارج درباره
حکومت ظالم فرموده:
«أَمَّا الاِْمْرَةُ الْفَاجرَةُ فَيَتَمَتَّعُ فِيهَا الشَّقِيُّ إلى أَنْ تَنْقَطِعَ مُدَّتُهُ وَتُدْرِكَهُ مَنِيَّتُهُ» «امّا حكومت ظالم، آدم شقى در آن لذت مى‌برد تا مدتش تمام شود و مرگش او را دريابد.»
(شرح‌های خطبه:
)
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «متع»، ج۲، ص۹۶۰.
