قضّ (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَضّ (به فتح قاف و تشدید ضاد)، یکی از مفردات به کار رفته در
قرآن کریم به معنای منهدم کردن است.
قَضّبه معنای منهدم کردن است. «قَضَ الْحائِطَ: هَدَمَهُ هَدْماً عَنیفاً» خراب شدن و افتادن دیوار را «انقض الحائط» گویند.
(فَوَجَدا فِیها جِداراً یُرِیدُ اَنْ یَنْقَضَ)«آن دو در آن شهر دیواری یافتند که میخواست بیافتد.» در این
آیه «اراده» در جامد به کار رفته به قول
المیزان استعمال آن به طور مجاز است.
در
مجمع بعد از اشاره به مجاز بودن فرموده: آن از کلام فصیح عرب است و در اشعارشان بسیار دیده میشود شاعر گوید:
یرید الرّمح صدر ابی براء | | و یرغب عن دماء بنی عقیل |
| | |
«نیزه سینه ابا براء را اراده میکند و میخواهد در آن فرو رود و از ریختن خونهای فرزندان
عقیل رو گردان است.»
این کلمه فقط یک بار در
قرآن مجید آمده است رجوع شود به «رود»
.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «قض»، ج۶، ص۱۶.