منافقان و مشرکان (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَفَق، ايجاد سوراخى در
زمین است كه راه رهايى داشته باشد -همانند سوراخ
موش-
پايان يافتن و از بين رفتن.
نفاق عبارت است از داخل شدن در
شرع و
دین از راهى و خروج از آن از راه ديگر،
اظهار اسلام با اهل آن و مخفى كردن غير
اسلام در درون،
ظاهر و باطن متفاوت داشتن،
دورویی،
ریاکاری.
نفاق هم در
ایمان است، هم
طاعات، هم
معاشرت با مردم. نفاق اعمّ از
ریا است.
در این مقاله آیات مرتبط با منافقان و مشرکان معرفی می‌شوند.
هم سويى منافقان و
مشرکان، در
بدگمانی به خدا:
... الْمُنافِقِينَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْمُشْرِكِينَ وَ الْمُشْرِكاتِ الظَّانِّينَ بِاللَّهِ ظَنَّ السَّوْءِ ....
و نيز مردان و زنان
منافق و مردان و زنان
مشرک را كه به خدا
گمان بد مى‌برند مجازات كند، حوادث سويى (كه براى مؤمنان انتظار مى‌كشند) تنها بر خودشان نازل مى‌شود، خداوند آنها را
غضب كرده، و آنها را از
رحمت خود دور ساخته، و جهنم را براى آنها آماده كرده، و چه بد سرانجامى است.
منافقان به هنگام حركت
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و مؤمنان از مدينه گمان داشتند كه اين گروه هرگز سالم به
مدینه باز نخواهند گشت، چنان كه در آيه ۱۲ همين
سوره مى‌خوانيم:" بَلْ ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَنْقَلِبَ الرَّسُولُ وَ الْمُؤْمِنُونَ إِلى أَهْلِيهِمْ أَبَداً".
و مشركان نيز گمان داشتند كه محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله با اين جمع كم، و نداشتن
اسلحه كافى، سالم به مدينه باز نخواهد گشت، و ستاره
اسلام به زودى افول مى‌كند.
هم سويى
منافقان با مشركان، در صورت ورود سپاه
احزاب به خانه‌هاى شان:
وَ لَوْ دُخِلَتْ عَلَيْهِمْ مِنْ أَقْطارِها ثُمَّ سُئِلُوا الْفِتْنَةَ لَآتَوْها وَ ما تَلَبَّثُوا بِها إِلَّا يَسِيراً .
آنها چنان بودند كه اگر دشمنان از اطراف و جوانب مدينه بر آنان وارد مى‌شدند و پيشنهاد بازگشت به سوى شرك به آنها مى‌كردند مى‌پذيرفتند، و جز مدت كمى براى انتخاب اين راه درنگ نمى‌كردند.
نايب فاعل فعل «دخلت» مى‌تواند بيوت باشد.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳۱، ص۲۴۲، برگرفته از مقاله «منافقان و مشرکان».
