• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مُصیبَت (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: مُصیبَت (قاموس قرآن (جلد ۴))
مقالات مرتبط: مُصیبة (لغات‌قرآن)، صَوْب (مفردات‌نهج‌البلاغه)، صوب (مقالات مرتبط).


مُصیبَت (به ضم میم و فتح باء) از واژگان قرآن کریم به معنای بلیّه و گرفتاری است.


مُصیبَت
[۱] قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۱۵۸.    
[۲] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۹۵.    
[۳] طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۲، ص۱۰۱.    
به معنای بلیّه و گرفتاری است که به انسان‌ می‌رسد، گویی که انسان را قصد می‌کند.
راغب اصفهانی گوید: اصل آن در تیر‌انداختن است، سپس به نائبه اختصاص یافته است.
[۴] راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۹۵.    


به موردی از مُصیبَت که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

۲.۱ - مُصِیبَةٌ (آیه ۱۵۶ سوره بقره)

(الَّذِینَ اِذا اَصابَتْهُمْ‌ مُصِیبَةٌ قالُوا اِنَّا لِلَّهِ وَ اِنَّا اِلَیْهِ راجِعُونَ.)
[۵] بقره/سوره۲، آیه۱۵۶.    

(همان كسانى كه هر گاه مصيبتى به ايشان مى‌رسد، مى‌گويند: «ما از آنِ خداييم؛ و به سوى او باز مى‌گرديم.»)
[۶] مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۴.    
[۷] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ص۵۳۱.    
[۸] طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ص۳۵۳.    
[۹] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲، ص۱۲۸.    
[۱۰] طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ص۴۳۷.    


۱. ↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۱۵۸.    
۲. ↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۹۵.    
۳. ↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۲، ص۱۰۱.    
۴. ↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۹۵.    
۵. ↑ بقره/سوره۲، آیه۱۵۶.    
۶. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۴.    
۷. ↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ص۵۳۱.    
۸. ↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ص۳۵۳.    
۹. ↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲، ص۱۲۸.    
۱۰. ↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ص۴۳۷.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «صوب»، ج۴، ص۱۵۸.    


رده‌های این صفحه : مفردات قرآن | واژه شناسی واژگان سوره بقره
جعبه ابزار