محمدعلی بهار اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمدعلی بهار اصفهانی، خوشنویس، شاعر و تذکرهنویس
سده ۱۳ق/۱۹م در
اصفهان میباشد..
بَهارِ اصْفَهانی، محمدعلی، خوشنویس، شاعر و تذکرهنویس سدۀ ۱۳ق/۱۹م. بیشتر محققان نام پدر او را
ابوطالب مذهِّب اصفهانی.
و برخی نام خود او را محمد دانستهاند.
بهار در
اصفهان به دنیا آمد و در نوجوانی به تحصیل پرداخت. اما دیری نپایید که مدرسه را ترک کرد و به فراگیری
هنر تذهیب روی آورد.
بهار نزد پدر خود، تذهیب، خوشنویسی،
تشعیر و ابریسازی را آموخت
و در آموختن هنر خوشنویسی از زینالعابدین اشرفالکتاب اصفهانی، نیز بهره برد
و پس از تسلط بر این هنر، آن را وسیلۀ امرار معاش خود ساخت.
بهار به سرودن
شعر نیز میپرداخت.
قصاید و تذهیب او طرف عنایت و توجه
فتحعلی شاه بود. سخن
اعتمادالسلطنه مبنی بر اینکه «وقتی (بهار) به
تهران آمد و پس از چندی به اصفهان بازگشت»، مؤید توجه فتحعلی شاه به هنر بهار و دیدار این دو با یکدیگر است. در دورۀ سلطنت محمدشاه (۱۲۵۰-۱۲۶۴ق/۱۸۳۴-۱۸۴۸م) که حکومت اصفهان در ۱۲۵۴ق به معتمدالدوله منوچهرخان گرجی واگذار شد،
بهار به خدمت وی درآمد و به
مدح او پرداخت
اما پس از چندی
حسادت بدخواهان را برانگیخت و به
سرقت اشعار مجمر زوارهای متهم شد.
به گفتۀ
محیط طباطبایی،
بهار در مقام دفاع از خود برآمد و تذکرۀ یخچالیه را در پاسخ به بدخواهان خود نوشت. بهار با بسیاری از شاعران و ادیبان همعصر خود همنشینی داشت که از جملۀ آنها میتوان از میرزا فتحالله اسود، اسماعیل صباغ، علی شوقی،
وفای زوارهای، صفای زوارهای،
و نیز مهدی ارباب اصفهانی و
محمدحسین ادیب اصفهانی (پدربزرگ و پدر
محمدعلی فروغی)
نام برد.
بهار در دورۀ پایانی
عمر، تخلص «فرهنگ» را برای خود برگزید.
دربارۀ محل و زمان درگذشت وی اختلاف است. اعتمادالسلطنه
این واقعه را در اصفهان دانسته، ولی قدسی
میگوید که او در ۱۳۱۳ق/۱۸۹۵م، در
کربلا درگذشته، و در
نجف به خاک سپرده شده است. از بهار ۴ پسر و دو دختر به یادگار ماند که همگی اهل
علم و دانش و هنر بودند.
قابلیتهای هنری بهار در زمینههای تذهیب، تشعیر، ابریسازی، حلکاری و خوشنویسی (
نسخ،
ثلث و رقاع) جلوهگر شد
و استعدادهای ادبی وی در سرودن شعر و نگارش تذکره، زمینۀ بروز یافت.
از این رو، آثار بهار در دو زمینۀ هنری و ادبی قابل بررسی است:
آثار هنری بهار، بیشتر به صورت کتابت، تذهیب
قرآن و تذهیب کتابهای دعاست که برخی از این آثار در موزهها نگهداری میشود،
ولی آثار ادبی او از تنوع بیشتری برخوردار است که ازآن جمله است:
۱. تذکرۀ یخچالیه. از مقدمۀ بهار بر این تذکره برمیآید که وی به پیشنهاد یکی از دوستانش، مصمم میشود با تألیف تذکرهای توجه محمدشاه را به خود جلب کند و بدین ترتیب به دربار او راه یابد؛ همچنین موجبات تفریح خاطر دوستان خود را فراهم سازد،
هرچند که محیط طباطبایی انگیزۀ او را از تألیف این کتاب، کینهکشی و نقد بدگویان دانسته است.
هدایت
که این تذکره را به «طربالاحباب» موسوم ساخته است.
تذکرۀ یخچالیه شامل یک مقدمه در سبب تألیف کتاب، یک بخش در شرح احوال و اشعار نزدیک به ۲۷تن و بخش پایانی هم شامل قصایدی است در ستایش محمدشاه قاجار. این کتاب نخستینبار به کوشش
محمدحسین ادیب (ذکاءالملک) در ۱۲۹۰ق در
تهران و آخرین بار نیز در همین شهر در ۱۳۲۱ش به کوشش احمد گلچین معانی به چاپ رسیده است.
۲. مدایح المعتمدیه، تذکرهای است شامل احوال و اشعار شاعرانی که منوچهرخان گرجی را مدح گفتهاند. این تذکره در ۳قسمت فراهم آمده است: مقدمه، در شرح حال منوچهرخان و تاریخچهای از دوران حکومت او؛ ترجمۀ احوال ۹۸ شاعر به ترتیب حروف الفبا؛
(۱۲۶۳ق/۱۸۴۷م) به تکمیل آن مشغول بود. این تذکره تاکنون به چاپ نرسیده، ولی دستنویسهایی از آن باقی است.
(۱) ادیب، محمدحسین، مقدمه بر تذکرۀ یخچالیه، (نک: هم، بهار اصفهانی).
(۲) اعتمادالسلطنه، محمدحسن، المآثر و الآثار، به کوشش ایرج افشار، تهران، ۱۳۶۳ش.
(۳) بهار اصفهانی، محمدعلی، تذکرۀ یخچالیه، به کوشش احمدگلچین معانی، تهران، ۱۳۲۱ش.
(۴) جابری انصاری، حسن، تاریخ اصفهان و ری، اصفهان، ۱۳۲۱ش.
(۵) دیوان بیگی، احمدعلی، حدیقة الشعراء، به کوشش عبدالحسین نوایی، تهران، ۱۳۶۵ش.
(۶) سهیلی خوانساری، احمد، مقدمه برگلستان هنر قاضی احمد قمی، تهران، ۱۳۶۶ش.
(۷) قدسی، منوچهر، «میرزا محمدعلی خوش نویس اصفهانی و فرزندان فاضل هنرمندش»، هنر و مردم، تهران، ۱۳۵۴ش، س ۱۴، شم ۱۵۷.
(۸) کریمزاده، محمدعلی، احوال و آثار نقاشان قدیم ایران، لندن، ۱۳۶۹ش.
(۹) گلچین معانی، احمد، تاریخ تذکرههای فارسی، تهران، ۱۳۵۰ش.
(۱۰) محیط طباطبایی، محمد، مقدمه بر تذکرۀ یخچالیه، (نک: هم، بهار اصفهانی).
(۱۱) هدایت، رضاقلی، مجمع الفصحاء، به کوشش مظاهر مصفا، تهران، ۱۳۴۰ش.
(۱۲) همایی، جلالالدین، مقدمه بر دیوان طرب بن همای شیرازی اصفهانی، تهران، ۱۳۴۲ش.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «بهار اصفهانی»، شماره۵۲۲۴.