شیخ محمّدحسین نجفی سدهی، عالم فاضل و فقیه کامل، در سِدِه ماربین متولّد شده و پس از تحصیل مقدّمات در ۲۰ سالگی جهت ادامه تحصیل به عتبات عالیات مشرّف شده و در محضر آیات عظام سیّدابوالحسن اصفهانی و شیخ محمّدحسین کمپانی کسب فیض نموده و به تدریس سطح پرداخته است. مرحوم مرعشی نجفی «قوانین» را از او آموخته است. شیخ محمّدحسین نجفی از سیّدمحمّدباقر درچه‌ای اجازه روایت و از مرحوم کمپانی اجازه اجتهاد اخذ نموده است. در حدود سال ۱۳۵۰ق به اصفهان بازگشته و مورد استقبال جمع کثیری از مردم قرار گرفت و در مدرسه جده بزرگ به تدریس «کفایه» مشغول شد. او در ایّام تعطیلات به سِدِه [خمینی شهر] می‌آمد و در منزل خود اقامه جماعت می‌کرد. چندی در آن مسجد اقامه جماعت نمود. سپس در مسجد ملّاحیدر به امامت پرداخت. همچنین او دعای کمیل را قرائت ادعیه را در سِدِه آغاز نمود و آن را رواج داد. او در سال‌های آخر عمر به واسطه مشکلات و تالمات روحی و ضعف اعصاب و کسالت، ترک مسجد و محراب نموده، در منزل خویش انزوا اختیار نموده بود. تا اینکه در غرّه رجب المرجب سال ۱۳۷۵ق وفات یافته و در شمال مزار ملّااسماعیل خواجوئی در تخت فولاد مدفون شد.
