بَزْدَوی، محمد بن محمد ابوالیُسر، قاضی، مدرس، فقیه و محدث حنفی. حدود ۴۲۱ در بزده به دنیا آمد.
در منابع از دوران رشد، چگونگی تحصیلات، و مشایخ وی ذکری به میان نیامده و تنها لکنوی
اشاره میکند که وی از اسماعیل بن عبدالصادق (متوفی ۴۹۴) و ابییعقوبیوسفبنمنصورسیاریحدیث شنیده است.
خاندان بزدوی عالم پرور بود؛ از جمله جدّ پدرش عبدالکریم بزدوی (متوفی ۳۹۰)، برادر بزرگش علی بن محمد، ابوالعُسر (متوفی ۴۸۲)، فرزندش ابوالمعالی مفتی و قاضیبخارا (متوفی ۵۴۲)، و برادرزاده اش حسن بن علی (متوفی ۵۵۷) از علما بودند.
[۹]عبدالکریم بن محمد سمعانی، الانساب، ج۱، ص۳۳۹، چاپ عبدالله بارودی، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸.
عدهای ـ از جمله ابوالمعالی ـ را نام میبرد که به واسطه آنان احادیث بزدوی را شنیده است.
چون بزدوی در تصنیفات خود همیشه سادگی را رعایت میکرد، برخلاف برادرش، علی بن محمد، ابوالیسر لقب گرفت.