• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مؤرج بن عمرو سدوسی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





مؤرج بن عمرو سدوسی (پیش از ۱۵۰-۱۹۵ق)، از راویان، عالمان به علم نحو، انساب، لغت، شعر و ادبیات عرب و از پیش گامان این علوم به‌شمار می‌رفت.



ابوفید مؤرج بن عمرو بن حارث بن ثور بن سعد بن حرمله سدوسی صری عجلی، برخی نام او را مرثد ذکر کرده و مؤرج را لقب او دانسته‌اند. وی اهل بصره و از قبیله بنی سدوس بن شیبان بود و پیش از سال ۱۵۰ق
[۴] سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۸، ص۹۶.
در بصره متولد شد و در مرو و نیشابور می‌زیست. در ابتدا از اعراب بادیه‌نشین بود و از اصول و قواعد ادبیات عرب اطلاعی نداشت، تا آنکه به بصره آمد و در درس ابوزید انصاری حاضر شد و اولین درس را از وی فرا گرفت. سپس در درس خلیل بن احمد نحوی شرکت جست و بر ادبیات عرب تسلط یافت و یکی از شاگردان و یاران برجسته وی گردید. ایشان از بزرگانی چون ابوعمرو بن علاء، شعبة بن حجاج و دیگران حدیث شنیده و روایت کرده است. افرادی مانند احمد بن محمد بن ابی محمد یزیدی و نضر بن شمیل
[۹] سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۸، ص۹۶.
از شاگردان وی بوده و از او کسب علم کرده‌اند. وی به علومی از قبیل علم نحو، انساب، لغت، شعر و ادبیات عرب تسلط کامل داشت و از پیش گامان این علوم به شمار می‌رفت. زمانی به مامون عباسی (خلافت ۱۹۸-۲۱۸ق) پیوست و به همراه وی به خراسان سفر کرد.


سرانجام ابوفید به بصره بازگشت و در همان جا وفات نمود. سال وفاتش ۱۹۴ یا ۱۹۵ق بوده، اما برخی گفته‌اند که تا پس از سال ۲۰۰ق نیز زنده بوده است.


مؤرج دارای آثار و تالیفاتی می‌باشد که عبارت‌اند از: جماهیر القبائل المعانی الانواء فی علم السماء غریب القرآن حذق نسب قریش و شعر. (دیگر منابع: )


۱. ابن حزم، علی بن احمد، جمهرة انساب العرب، ص۳۱۸.    
۲. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۷، ص۳۱۸.    
۳. ابن حزم، علی بن احمد، جمهرة انساب العرب، ص۳۱۸.    
۴. سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۸، ص۹۶.
۵. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۱۳، ص۳۳.    
۶. یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۶، ص۲۷۳۱.    
۷. خطیب بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۲۵۷.    
۸. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۶، ص۲۷۳۱.    
۹. سزگین، فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۸، ص۹۶.
۱۰. حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم الادباء، ج۶، ص۲۷۳۱.    
۱۱. ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۵، ص۳۰۴.    
۱۲. سمعانی، عبدالکریم بن محمد، الانساب، ج۷، ص۱۰۷.    
۱۳. خطیب بغدادی، احمد بن علی، تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۲۵۷.    
۱۴. ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الاعیان، ج۵، ص۳۰۷.    
۱۵. سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، بغیة الوعاة، ج۲، ص۳۰۵.    
۱۶. ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، المعارف، ص۵۴۳.    
۱۷. ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۹، ص۳۱۰.    
۱۸. ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۷۰.    
۱۹. بغدادی، اسماعیل بن محمد، هدیة العارفین، ج۲، ص۴۲۶.    
۲۰. کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۱۳، ص۳۳.    
۲۱. ذهبی، محمد بن احمد، تاریخ الاسلام، ج۱۳، ص۴۱۵.    
۲۲. آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۵، ص۱۳۲.    
۲۳. مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانة الادب، ج۲، ص۴۵۲.    



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۷۹۶، برگرفته از مقاله «مؤرج سدوسی».






جعبه ابزار